www.pierwsza33.fora.pl

Wiki

2. Juliusz Słowacki
urodzony 04.09.1809 roku w Krzemięciu( na Podolu ) tam skończył gimnazjum i zaczął studiować na uniwersytecie Wileńskim. Jego ojciec Euzebiusz był nauczycielem w liceum krzemienieckim a potem awansował na profesora uniwersytety Wileńskiego. Euzebiusz Słowacki zmarł gdy Juluś miał 5 lat. Jego matka wychodzi ponownie za mąż za Augusta Becu którego Mickiewicz sportretuje negatywnie w III cz. „Dziadów” ( Słowacki obraża się na Mickiewicza twierdząc że obrażając jego ojczyma obraził Matkę Juliusza którą bardzo kochał) . Słowacki skończył studia prawnicze i w 1829 roku przeniósł się do Warszawy ( tak na marginesie to Mickiewicz nigdy nie odwiedził stolicy) . W stolicy podjął prace w komisji skarbu. Kiedy wybucha powstanie pisze liryki powstańcze : „Kulig”; „Hymn -Bogurodzica” ;”Oda do wolności” . Dostał misję kurierską od przewodniczących powstania- przewoził dokumenty do Londynu i do Paryża. W 1831 roku osiada w Paryżu( mieszka tam 1,5 roku) . później jedzie do Szwajcarii i mieszka w Genewie. 1836 –jedzie do Włoch- tam w Rzymie spotyka Z. Krasińskiego oraz rozpoczyna swoją wędrówkę: Grecja—Egipt- Jerozolima. Ok ’37 roku spotykał się z Towiańskimi przez pewien czas uczestniczył w „kole Towiańczyków)”. Od 1838 roku aż do śmierci mieszka w Paryżu. Umiera 3. kwietnia. 1849 oku na gruźlicę. Mniej więcej od ’42 roku będzie tworzył swój bardzo mistyczny pogląd filozoficzny. Sformułuje to w ‘44roku w utworze „ Genezis z ducha” .
W okresie młodzieńczym powstały pierwsze tragedie: „ Mindowe” ; „Maria Steward ”i powieści poetyckie: „Jan Bielecki” ; „Mnich” ; „Żmija” ;”Arab”, potem powstaje „Lambro” i poemat „ Godzina Myśli”- element autobiograficzny ku przyjaźni z Ludwikiem Spichablem, oraz miłości do Ludwiki Śniadeckiej. To wszystko zostaje wydane w Paryżu w 1831 roku. Okres Szwajcarski: W ’33 roku pisze w Genewie „Kordiana” ; „Horsztyński” oraz liryk „ Rozłączenie” (o tęsknocie do matki).
Podczas podróży powstają: „podróż do ziemi świętej z Neapolu”; „Hymn-smutno mi Boże”; „Rozmowa z piramidami”. Po powrocie do Paryża powstaje poemat „ Anchelii”. Wydaje wersję ostateczną „balladyny” oraz wspaniały poemat dygresyjny „ Beniowski” ( jest to ogromne dzieło polskie”). Między rokiem ’41 a ’45 pisze „Fantazego” ; ’43- „ksiądz Marek” ; „Książe niezłomny” ;„sen srebrny Salomei” . między’44 a ’45 powstaje : „Samuel Zborowski” . ’48 rok- „Odpowiedź na psalmy przyszłości” .
W ’49 roku tuż przed śmiercią spotkał się z C.K Norwidem który to spotkanie opisał w „czarnych kwiatach” ( Norwid) . W 1927 roku jego ciało zostało sprowadzone do Polski i pochowane na Wawelu.

Wiki

3. Zygmunt Krasiński
Urodził się 19.lutego 1812 roku (9:00) w Paryżu. Jego matka- Maria Radziwiłowa, ojciec -Wincenty Krasiński . Na chrzcie otrzymał imiona: Napoleon, Stanisław, Adam, Feliks, Zygmunt (jak już wiemy używał tylko tego ostatniego). Jego matka zmarła wcześnie, przez całe życie pozostawał pod przemożnym wpływem ojca który był generałem w wojskach napoleońskich. Po śmierci Napoleona przeszedł na stronę Aleksandra I ( cara Rosyjskiego). Odebrał bardzo staranną edukację i już w wieku kilkunastu lat zaczął pisać ( drobne teksty prozą i powieści). W ’29 roku wyjechał za granicę. Ze względu na polityczną a i finansową pozycję ojca miał swobodę podróżowania po całej europie i możliwość przyjazdu do kraju. Gdy wybuchło powstanie listopadowe miał 18 lat i przebywał we Włoszech. Chciał wziąć udział w powstaniu ale nie dostał zgody ojca. Zygmunt Krasiński był rozdarty między ideami romantycznymi a posłuszeństwem wobec taty i przynależnością rodową. W ’43 roku ożenił się z Elżbietą Branicką i( uległ żądaniom ojca) chociaż był zakochany w Delfinie Potockiej. Zmarł w Paryżu w 1859 roku . jego ciało jest pochowane w Opinogórze w podziemiach kościoła gdzie spoczywa cały ród Krasińskich.
Był poetą dramaturgiem i wspaniałym epistografem ( zachowały się po nim ogromne ilości listów).
Do najważniejszych jego utworów należą dramaty: „Nie- Boska komedia”- wydrukowana anonimowo w ’43 roku. „Irydion”- wydrukowany w ’36.
Poemat wizyjny „Przedświt” –druk. ’43. „Psalmy przyszłości”- druk. ’45-’46 rok oraz bardzo dużo listów ( listy zostały opracowane w 17 tomach) .

Wiki

4. Cyprian Kamil Norwid :
Cyprian Kamil Norwid, właśc. Cyprian Konstanty Norwid (ur. 24 września 1821 we wsi Laskowo-Głuchy, zm. 23 maja 1883 w Paryżu) – polski poeta, dramatopisarz, prozaik, artysta plastyk.
Często uważany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. Wielu historyków literatury uważa jednak taki pogląd za zbytnie uproszczenie, zaliczając jego twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu.
Przeważającą część swojego życia spędził za granicą, głównie w Paryżu, żyjąc w nędzy i utrzymując się z prac dorywczych. Twórczość Norwida, zbyt trudna do zrozumienia dla jemu współczesnych, została zapomniana po jego śmierci. Został odkryty ponownie dopiero w okresie Młodej Polski głównie za sprawą Zenona Przesmyckiego. Cyprian Norwid urodził się w majątku matki, mazowieckiej wsi Laskowo-Głuchy (w połowie drogi pomiędzy Radzyminem a Wyszkowem) ochrzczony w pobliskim kościele parafialnym w Dąbrówce, gdzie znajduje się tablica pamiątkowa oraz akt chrztu. Na cmentarzu parafialnym znajduje się symboliczny nagrobek jego matki Ludwiki ze Zdzieborskich.
Ojciec Norwida Jan (1784-1835) był plenipotentem Radziwiłłów, później administracji Namiestnictwa, matka Ludwika (1798-1825) była jego trzecią żoną. Poeta, wcześnie osierocony, wychowywał się od 1825 roku u prababki Hilarii z Sobieskich. Rok 1830 i powstanie listopadowe Norwidowie spędzili w Warszawie. Razem ze starszym bratem Ludwikiem Norwid uczył się w warszawskim gimnazjum, przerwał naukę nie ukończywszy piątej klasy i wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej. Pobierał prywatne lekcje rysunku u znanego warszawskiego malarza Jana Klemensa Minasowicza. Nieregularna i przerwana edukacja Norwida sprawiła, że na dobrą sprawę był samoukiem.
Pierwsze środowisko literackie Norwida stanowili autorzy skupieni wokół redagowanego przez Hipolita Skimborowicza "Piśmiennictwa Krajowego". Utrzymywał kontakty z tzw. Cyganerią Warszawską (Seweryn Filleborn, Roman Zmorski, Józef Bogdan Dziewoński, Włodzimierz Wolski), a także z Karolem Levittoux. W 1841 r. zbliżył się do Biblioteki Warszawskiej i salonu Łuszczewskich. Debiutował na łamach "Piśmiennictwa Krajowego" (nr 8/1840) wierszem "Mój ostatni sonet". W czerwcu 1854 r. Norwid wrócił do Europy z księciem Marcelim Lubomirskim, mieszkał w Londynie, utrzymując się z przygodnych prac artystyczno-rzemieślniczych, po czym udało mu się powrócić do Paryża. Działalność artystyczna Norwida ożywiła się, udało mu się opublikować kilka utworów. W 1863 r. wybuchło powstanie styczniowe, które pochłonęło uwagę Norwida. Choć sam, ze względu na stan zdrowia, nie mógł wziąć w nim udziału, usiłował mieć czynny wpływ na kształtowanie procesów powstania.
W 1866 r. poeta ukończył pracę nad Vade-Mecum, chociaż tomu, mimo prób i protekcji, nie udało się wydać. W następnych latach Norwid cierpiał straszliwą nędzę, chorował na gruźlicę. W 1877 przeżył tragedię z powodu nieudanego wyjazdu do Florencji. Bardzo liczył w związku z tym na poprawę stanu zdrowia, wysłał swój dobytek, ale książę Władysław Czartoryski nie udzielił poecie obiecanej pożyczki. Kuzyn Norwida, Michał Kleczkowski umieścił go w przytułku - Domu św. Kazimierza na przedmieściu Ivry na peryferiach Paryża.
W 1882 r. w jednym z pism warszawskich ukazała się notatka o Domu św. Kazimierza "...tu mieszkał i umarł Olizarowski, tu dogorywa Cyprian Norwid...". Od jesieni Norwid leżał w łóżku, często płakał i nikomu się nie zwierzał. Zmarł w przytułku nad ranem 23 maja 1883. Pochowany został na cmentarzu Montmorency w grobi zbiorowym jako nędzarz (dlatego też jego ciała nie udało się później przewieść do kraju), symboliczna ziemia z jego grobu została w 2001 r. przewieziona i umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu. Część notatek Norwida została spalona.

Dzieła :
· Dialog zmarłych” – akwaforta, sucha igła (1871)
· Pytania” – akwaforta (1863)
Liryka [edytuj]
· Bema pamięci żałobny rapsod (1851)
· ***[Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie] (styczeń 1856)
· Vade-mecum (1858-1866) – wydane drukiem sto lat po napisaniu
· Assunta (1870)
Poematy:
· Wesele. Powieść. (1847)
· Pompeja (1848 lub 1849)
· Niewola. Rapsod (1849)
· Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem. (1851)
· Szczesna. Powieść (1854)
· EPIMENIDES. Przypowieść (1854)
· QUIDAM. Przypowieść (1855-1857)
· Fulminant. Rapsod (1863)
· W Weronie
Proza
· Łaskawy opiekun czyli Bartłomiej Alfonsem (1840)
· Wyjątek z pamiętnika (1850)
· Czarne kwiaty (1856) – wspomnienia dotyczące ostatnich spotkań z różnymi osobami, na krótko przed ich śmiercią
· Białe kwiaty (1856) – teoretyczne uzasadnienie Czarnych kwiatów
· Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku (1858)
· Cywilizacja. Legenda (1861)
· Ostatnia z bajek (1882)
· Milczenie
· Pamiętnik Podróżny
Nowele:
· "Ad leones!" (1883)
· Stygmat (1883)
· Tajemnica lorda Singelworth (1883)
· Archeologia (1866)
· Dwie powieści (1866)
Dramat
· Noc tysiączna druga. Komedia (1850)
· Wanda (1851)
· Krakus. Książę nieznany (1851, 1861)
· Słodycz (1855 lub 1856)
· Aktor. Komediodrama (1867)
· Rzecz o wolności słowa (1869)
· Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872)
· Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878)
· Za kulisami

bartek

NOOO WIki naprawde szacuneczek,kawał roboty,chyba najwięcej się napracowałas Very Happy

Dziękujemy
pozdrawiamy

Jeszcze na Macka czekamy,ma ktos z nim kontakt??

Wiki

Cz. II "Dziady" A. Mickiewicza oraz prawdy moralne związane z kolejnymi postaciami fantastycznymi.

Geneza - obrzęd ludowy - jego celem było nawiązanie kontaktu ludzi zmarłych z żyjącymi i udzielenie im pomocy. Wierzono w kontakt z duchami, oraz że za pomocą obrzędów można ten kontakt nawiązać.
Akcja dzieje się w kaplicy. Zbierają się ludzie wiejscy - miedzy nimi jest przewodnik - Guślarz ( jest on mędrcem który wie co wykonać aby nawiązać kontakt z duchami)
Cała II cz. Dziadów polega na przywoływaniu duchów. Ludzie wiejscy wierzą w istnienie drugiego wymiaru i pojawianie się duchów nikogo nie dziwi.
Konstrukcja jest bardzo wyraźna – trójdzielność: zaklęcie, obrzędy, pojawienie się ducha, jego opowieść, wygłoszenie przez niego prawdy moralnej oraz potwierdzenie jej przez zbiorowość.
1. Palenie kądzieli – pojawiają się duchy dzieci, Józio i Rózia ( wystylizowane na podobieństwo aniołków barokowych) – dusze czyśćcowe. Dzieci żyły za krótko aby zaznać cierpienia. Wygłaszają tu prawdę moralną „ kto nie doznał goryczy ni razu, nie zazna słodyczy w niebie”. Otrzymują pomoc w postaci ziarnka gorczycy.
2. Palenie wódki – duch złego pana.
Ten pan za życia gnębił poddanych. Doprowadził do śmierci kobiety z dzieckiem, kazał pobić za kradzież swojego poddanego który zmarł (była to kradzież z głodu). Teraz jako upiór doświadcza losu jaki wcześniej zgotował swoim poddanym – cierpi z głodu i pragnienia. Pod postacią ptaków okazują się dusze ptaków które go karzą. Zebrani nie mogą udzielić mu pomocy ponieważ „ kto nie był ni razu człowiekiem temu człowiek nic nie pomoże”.
Sowa – kobieta z dzieckiem którą on wypędził i zamarzła na drodze.
Kruk – ten poddany, pobity na śmierć. Zbiorowość pomaga upiorowi dając pocieszenie iż jego męki będą trwać jeszcze dwa lata.
3. Palenie wianka – pasterka Zosia. Jej grzechem był brak uczucia, gardziła miłością. Została skazana na samotność i pragnienie miłości. „ Kto nie dotknął ziemi ni razu ten nigdy nie może być w niebie”
Z tych trzech duchów wynika definicja istoty człowieczeństwa. Żeby być prawdziwym człowiekiem należy doznać wielu uczuć ( miłości, cierpienia, rozpaczy). Należy także pomagać innym ludziom (solidarność).
Motyw winy i kary jest tu inaczej przedstawiony niż w balladach – klasyfikacja win. Największym przewinieniem jest przewinienie pana, im większa wina tym większa kara, kara spotyka Cię po śmierci.

Pojawia sie jeszcze jedno widmo. Zjawia się nie przywołane i zachowuje w sposób bardzo tajemniczy. Pojawia sie bez zadnych form obrzedowych. Zwraca uwage na pasterke, pozuje na serce i za nią pędzi. Nie reaguje na zaklęci guślarza który karze mu odejsc.
JEST TO ZAPOWIEDZ „DZIADÓW” CZ. IV.

Guślarz mówi „ to jest ponad rozum człowieczy”. W ramach wierzeń ludowych kontakt był czymś zupełnie naturalnym. Wobec tego niemego widma nawet guślarz jest bezradny. Jest to element naszej niewiedzy, nie jesteśmy w stanie wszystkiego pojąć.
Przy duchu złego pana jest nastrój grozy, dzieci budzą tkliwe uczucia, a Zosia była stylizowana na bohaterkę sielanek sentymentalnych (wianek na głowie, obok baranek, motylek, a w ręku gałązka zielona).
Funkcję zjaw:
1. Potwierdzają istnienie innego wymiaru bytu
2. Potwierdzają obowiązujący w tamtym wymiarze kodeks etyczny i przestrzegają przed naruszeniem go tu na ziemi.
3. Określają istotę człowieczeństwa.
Zachowanie ludzi w kaplicy :
· Wierzą w istnienie drugiego wymiaru i kontakt z duchami.
· Powtarzają prawdy duchów, czyli uważają, że kodeks etyczny istniejący w tamtym wymiarze musi być podstawą ziemskiego ładu.
* Mickiewicz daje informację czym były dziady w przedmowie do dramatu.
* Są ta „Dziady” kowieńskie – powstały podczas gdy pracował w Kownie przed procesem filomatów i filaretów.

Pan Andrzej

Nie-Boska komedia
Zygmunt Krasinski (1812-1859) – obok Mickiewicza i Slowackiego byl trzecim wieszczem (wieszcz – genialny, natchniony poeta romantyczny). Urodzil sie w Paryzu. Jego matka nazywala sie Maria Radziwillowna, ktora zmarala , kiedy Zygmunt mial 10 lat a ojciec, polityk, Wincenty Krasinski. Jego tata stal na sluzbie Napoleona, a pozniej zlozyl hold carowi rosyjskiemu. W 1830 Zygmunt, gdy studiowal w Genewie, prosil ojca o wziecie udzialu w powstaniu. Ten sie nie zgodzil. Wsciekly poeta mial juz wtedy zla opinie o ojcu. Od wczesnych lat mial problemy ze zdrowiem. Ze wzgledu na ojca mial duzy wplyw na polityke. Chcial, zeby Zygmunt zrobil kariere dyplomatyczna, ale syn sie mu sprzeciwial. Od 1831 stal sie emigrantem. Podrozowal po wielu krajach takich jak Paryz, Rzym, Florencja, Wenecja. Osobiscie znal Norwida, Mickiewicza, Slowackiego. Na rozkaz ojca poslubil nie kochana przez niego Ewe Branicka. Na przelomie 1831 i 1832 zaczal tworzyc Nie-Boska komedie, a wydal ja w 1835. Zmarl w Paryzu.

Zygmunt Krasinski zaczerpnal tytul ksiazki od Dantego, ktory napisal “Boska komedia”. Bog symbolizuje dobro. A zatem Krasinski stworzyl dzielo, w ktorym jest pokazane nieboskie cechy, mowi o ludzkich usilowan, ktore sa jedynie szatanskie i komiczne.
Z tresci dwa ciagi wydarzen:
- RODZINNY – przeklenstwo Zlych Duchow, slub z Maria, fantastyczny lot za dziewica, chrzciny Orcia, choroba i klatwa Marii, jej smierc.
- HISTORIOZOFICZNY – obraz abstrakcyjnej rewolucji, kontrast silnych przywodcow, zktorych kazdy ma swoje historyczne racje: Hrabia Henryk i Pankracy. Dantejska wedrowka Henryka przez oboz rewolucjonistow. Spotkanie wodzow:zderzenie ich racji. Kleska arystokratow, smierc Hrabiego i Orcia. Objawienie Chrystusa, ktory zwycieza Pankracego (akt prowidencjalizmu – losami kieruje opatrznosc).
Zapewne stworzyl na podstawie swoich wlasnych doswiadczen. Byl pograzony dylematem pomiedzy ojcem nalezacej do klasy, ktorej zagraza rewolucja zapowiadana przez poezje romantyczna, a swiadomosc bycia polskim poeta romantycznym.

Polemika z romantyczna idealizacja milosci
Na poczatku dramatu Krasinski daje wyklad, ze poezja to piekno i prawda, a poeta jest czlowiekiem wyrozniajacy sie sposrod ludzi i docierajacym do prawdy. Poezja uprawiana przez czlowieka, przez twor niedoskonaly. Stad mozemy rozroznic dwa typy poetow: nieszczesliwy i blogoslawiony. Nieszczesliwy jest ten, kto wyraza poezje jedynie poprzez slowa. To czyni go, ze tak napisze, “pozerem”. Sama proba realizowania tworczosci poetyckiej ludzkim materialem slownym jest od razu ograniczeniem i deformowaniem, a wiemy, ze to, co jest ograniczone jest nieboskie. Natomiast poeta blogoslawiony to jest sama istota poezji. Nie oddziela sie przepascia slowa. Taki poeta moze odegrac wazna role spoleczna – “on bedzie kochal ludzi i wystapi mezem sposrod swoich braci.
Hrabia Henryk jest poeta zyjacym w swiecie wlasnych marzen i wyobrazni. Swiat ten stwarza on sam i traktuje go jako cos wyzszego niz sfera rzeczywistych obowiazkow rodzinnych. Miedzy poetycka wyobraznia a realna rzeczywistoscia dochodzi do bolesnych konfliktow. Z zludach szatanskich Henryk dostrzega wartosci swojej romantycznej poezji, ale ideally te sa nie osiagalne i pozorne. W ten sposob autor zrobil demaskacje poety falszywego. Przyczyny kleski Meza:
- falszywy wybor , wydaje mu sie , ze jest poeta
- falszywy poeta, poszukuje czegos, co jest uludne, to widmo jest tak naprawde uluda
- wyidealizowany obraz milosci, marzy mu sie milosc abstrakcyjna, odrzuca wartosci podstawowe, ktore Krasinski uwaza za wartosci moralne
Dlatego poezja moze niszczyc, jezeli jest nieautentyczna.

Pan Andrzej

przed 22 wstawie ostatnie opracowanie dramatu o rewolucji, bo teraz mam inna sprawe do zalatwienia xD

Szeriff Walker

Nie ważne.

Pan Andrzej

Dramat o rewolucji
W obliczu starcia dwoch racji spolecznych na czele arystokracji staje Hrabia Henryk, a na czele demokratow Pankracy (gr. Wszechwladca). Obydwaj przeciwnicy przemawiaja tym samym stylem i jezykiem. Po stronie atakujacych (buntu) jest Pankracy ( moze to wlasnie dlatego Bartek nazwal Emme Pankracy Razz

). Spokojny charakter wypowiedzi Meza (zwroccie uwage, ze w I i II czesci Maz jako malzonek, a w III i IV Maz jako maz stanu) rownowaza celne wypowiedzi Pankracego, ktory widzi arystokracje jako przestarzala warstwa narodu. Zgodnie z prawem historycznego rozwoju powinna ustapic klasom mlodym. W argumentach Pankracego jest mowa o zbrodniach. Uwaza, ze arystokracja przez wieki poniza inne klasy. Twierdzi tez, ze jego pokolenie bedzie najwspanialszym i ostatnim pokoleniem panujacym. Rewolucja sluzy jako taki rodzaj krwawej uczty. Wprowadzam cytat:
“Chleba nam chleba, chleba! – Smierc panom, smierc kupcom- chleba, chleba”. Krasinski opisuje rewolucje na podstawie ruchu w Anglii i rewolucji francuskiej. Natomiast Hrabia Henryk, ktory jest po stronie atakowanej, broni przeszlosc i zaslugi wlasnej klasy. Podkresla, ze to jego klasa zapewnia rozwoj i bezpieczenstwo kraju. Przez to, ze Pankracy krytykuje tez Boga, Maz broni swoja religie. Drwi z ateizmu I wytyka mu brak historycznej tradycji. Przede wszystkim jednak oskarza rewolucjonistow, za to samo, co Pankracy oskarza arystokracje. W tej polemice zatem zaden z nich nie wychodzi zwyciesko. Jednoczesnie obaj reprezentuja wartosci i racje, ktorych nie moze odrzucic autor Nie-Boskiej komedii. Obydwaj maja racje, krytykujac przeciwnika. Sa oni niejako dwoma biegunami buntu. Jeden przeciwko przyszlosci, drugi przeciwko przeszlosci. System czastkowych racji pozostaja w scislej od siebie zaleznosci. Jeden nie moze istniec bez drugiego. Kazdy z nich pozostaje pod urokiem przeciwnika. Ujawnienie wzajemnej zaleznosci hrabiego Henryka i Pankracego idzie tak daleko, ze podobnie uksztaltowane sa ich momenty kleski. Nastepuje wiec tragizm bohaterow. Obaj poniesli kleske. Powodem tego jest to, ze sa to przedstawiciele racji niepelnych i ulomnych. Hrabiego Henryka zmiazdzyla rewolucja, a Pankracego grozna wizja Chrystusa karzacego za szalenstwo i jednostronnosc ludzkiego buntu. Kiedy oboz arystokracji (Okopy Sw. Trojcy) zostal otoczony, Henryk sie nie poddal. Wowczas zgromadzil tam hrabiow, baronow, ksiazeta i bankierow. A to hrabia Henryk pozostal jedynym czlowiekiem honoru. W wypowiedzi hrabiego do innych arystokratow powtorzone zostaly zarzuty, ktore Pankracy skierowal do Henryka. A wiec Maz byl tego swiadom, ale musi pozostac na swoim stanowisku, by krwawo zaplacic za swoje zbrodnie. Zadecydowaly o tym zarowno wzgledy osobiste (poczucie wlasnej godnosci, honor, ambicja, poetycka fantazja, chec przewodzenia innym, pragnienie slawy), jak i przeswiadczenie o koniecznosci obrony stworzonych w ciagu wiekow przez wlasnych przodkow bezspornych wartosci cywilizacyjnych, obrony ich praw i religii. Na koncu ukazuje sie tak jakby Sad Ostateczny ukazujacy katastrofe. W ten sposob Krasinski stworzyl to dzielo jako wstrzasajace ostrzezenie w sytuacji, kiedy autentyczna rzeczywistosc spoleczna i polityczna Europy na taki koniec nie wskazywala. Optymizmowi romantykow przeciwstawial poprzez katastroficzna wizje przyszlosci. W Nie-Boskiej demokraci chca wszystko zmienic i dokonac totalnego zniszczenia, zburzenia dotychczasowego porzadku swiata. Henryk zdawal juz sobie sprawe nieuchronnosci przed rewolucja, ktora jest stalym elementem dziejow, a jednoczesnie odnosil sie do niej z arystokratyczna dezaprobata. Krasinski przedstawil tutaj krwawa rewolucje poprzez Leonarda, ktory przewodzi cechy piekielne. Orcio natomiast powtarza czyny ojca. Po utraty wzroku zaczyna tworzyc wlasny swiat oddzielony od rzeczywistosci. Hrabia boi sie, ze spotka go taki sam los. Jednak Orcio z czasem dojrzewa jako poeta. Wciaz dostrzega matke. Zyje w sferze, ktorego wymiarem jest nieskonczonosc. Sfera ta daje mu szczescie i wynagradza slepote.
Na zakonczenie Krasinski nie okreslil jednak wyraznie, czy takie zakonczenie dramatu ma oznaczac calkowita zaglade czy tez odrodzenie jej za sprawa boska na nowo, ale bardziej potraktowal to jako ostateczna katastrofe. Krasinski uwazal, ze z dzialalnia ludzkiego nie opartego o Boga zrodzic sie moze tylko kara za zbrodnie, ale nie poczatek nowego zycia. Wynikiem rozwoju rzeczywistosci pochodzi z zewnatrz, z ingerencji Boga.
W kazdym razie pan Wroczynski wyjasnil jasno, ze dramat nie odpowiada na pytanie, czy dzieje sa progresywne. A tak wyglada postep cywilizacji

Dwie interpretacje dramatu:
- tragiczna
- dialektyczna – nastepuje zbudowanie nowego ladu

Pan Andrzej

ale za to ja mam najlepsze opracowania ( no moze za wyjatkiem dramatu o rewolucji )

ZUK

ROMANTYZM

[/b] 5 - IV część Dziadów
- Gustaw jako bohater Werterowski

Gustaw - To wielki indywidualista, który przeżywa nieszczęśliwą miłość, poddaje się poczuciu bezsensu życia po starcie ukochanej, z tego powodu stopniowo popada w obłęd, aż w końcu popełnia samobójstwo....

O Gustawie mówi się, że jest „bohaterem zatrzaśniętym w pułapce miłości i nieszczęścia”. Miłość zdominowała całe jego życie, uległ jej w zupełności, skazując się tym samym na niewyobrażalne cierpienie.

Gustaw wskazuje na winnych takiego sposobu postrzegania przez niego miłości. Nowa Heloiza Rousseau i Cierpienia młodego Wertera to książki, które ukształtowały jego wyobrażenia o miłości. Gustaw nazywa je teraz „książkami zbójeckimi”:

Lektura ta sprawiła, że zaczął szukać „boskiej kochanki”, idealnej miłości. Żył w sferze marzeń, nieustannych fantazji, jego wyobrażenie o miłości było wypaczone i doprowadziło go ostatecznie do samobójstwa. Cały czas wierzył, że kobieta, którą pokochał jest jego „drugą połówką”, „bliźniaczą duszą”:

ZUK

6. sonety krymskie
- orientalizm

Sonety Krymskie - cykl 18 sonetów stanowiących opis podróży Adama Mickiewicza na Krym, opublikowany w 1826 razem z cyklem wierszy miłosnych (tzw. sonety odeskie) jako Sonety.

Sonety krymskie są mistrzowskim opisem orientalnej przyrody i kultury Wschodu oraz ukazują rozpacz poety - pielgrzyma, wygnańca stęsknionego za ojczyzną, z której wygnała go przemoc wroga. Podmiot liryczny wypowiada się zazwyczaj w pierwszej osobie liczby pojedynczej, innym razem przeżycia podróżnika przedstawia bezstronny narrator. Spotyka on mieszkańca Krymu - księcia arabskiego Mirzę, który uosabia muzułmańską religię, kulturę, a także mowę tatarską i turecką. (orientalizm)

W Sonetach czytelnika uderza różnorodność postaci podmiotu lirycznego. Jest on:

wygnańcem
podróżnikiem
pielgrzymem
poetą

Sonety

* Stepy Akermańskie

* Cisza morska

* Żegluga

* Burza

* Widok gór ze stepów Kozłowa

* Bakczysaraj

* Bakczysaraj w nocy

* Grób Potockiej

* Mogiły Haremu

* Bajdary

* Ałuszta w dzień

* Ałuszta w nocy

* Czatyrdah

* Pielgrzym

* Droga nad przepaścią w Czufut-Kale

* Góra Kikineis

* Ruiny zamku w Bałakławie

* Ajudah

ZUK

7. Cierpienia Młodego Wertera - powieść epistolarna

Cierpienia młodego Wertera - powieść epistolarna (powieść skonstruowana w formie listów wymienianych między sobą przez bohaterów.)

Napisana przez Johanna Wolfganga von Goethe, opublikowana w roku 1774. Książka ta przyniosła Goethemu wielką sławę, to właśnie dzięki niej przestał być anonimowym pisarzem.

Fabuła

Powieść skonstruowana jest jako zbiór listów napisanych przez tytułowego Wertera. W listach Werter wspomina swoje intymne chwile spędzone w fikcyjnej wiosce Wahlheim. Werter zakochuje się w Lotcie, młodej i pięknej kobiecie, która zajmuje się domem i rodzeństwem po śmierci matki. Lotta jest jednak już zaręczona z niejakim Albertem. Werter jest zrozpaczony, jednak stara się tego nie okazywać. Spędza miłe chwile z Lottą oraz Albertem zwiększając przyjaźń pomiędzy nimi. Potem jednak postanawia wyjechać z Wahlheim i rozpocząć pracę w poselstwie. Po pewnym czasie, gdy dowiaduje się, że Lotta wzięła ślub z Albertem, kończy z dotychczasową pracą i wyjeżdża do miejscowości, w której się urodził i spędził dzieciństwo. Następnie postanawia powrócić do Wahlheim, gdzie Lotta prosi go o to, aby oddalił się od niej do okresu świąt, aby nie wzbudzać podejrzeń o ich romans. Jednak na wieść o tym, że Lotta pozostała sama w domu (ponieważ Albert wyjechał), Werter przybywa do niej, aby spędzić z nią czas. W czasie ich rozmowy sam na sam, nie wytrzymuje i zaczyna całować dziewczynę, na co ona reaguje ucieczką i zamknięciem się w pokoju. Zdesperowany Werter postanawia popełnić samobójstwo. W tym celu pożycza pistolety od Alberta i strzela sobie jednym z nich w głowę.

ZUK

2. Renesans (odrodzenie) – (fr. Renaissance) epoka, ktora wskrzesza idealy antyku. Idealy te mialyby posluzyc do odrodzenia takiego widzenia swiata, w ktorego centrum stoi czlowiek. Narodzila sie we Wloszech. Obejmuje XV i XVI w. Historycznym momentem zamykajacym epoke jest 1584 rok. Data smierci Jana Kochanowskiego.

PARE POSTóW DALEJ CZYTAMY:

Kochanowski był twórcą romantycznym, uprawiał różne formy literackie i gatunki. Pisał dramaty

Od Renesansu do Romantyzmu to jednak troche czasu mineło...(???????)

Wiki

tych biografii nieda się już bardzie jskrócić! to są romantycy onie w ch** podróżowali. a napisać te biografie pomagała mi polonistka ( no oprócz Norwida bo to jest z neta) a i co do tej twojej pracy "Główne motywy liryki średniwiecznej" to błagam cię ile ty tam masz bzdur i błędów rzeczowych... chciłeś to za wszelką cene skrócic i wyszły niezłe BREDNIE w niekórych miejscach.... zaczynając od tego że asceza nie jest liryką...