Forum www.pierwsza33.fora.pl Strona Główna www.pierwsza33.fora.pl
-----------------------------------
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

sesja (Polski)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4  Następny
 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.pierwsza33.fora.pl Strona Główna -> sesja
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Szeriff Walker




Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 25
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Strażnik Teksasu

PostWysłany: Czw 15:41, 31 Sty 2008    Temat postu:

Tak na marginesie, czytałem dzisiaj to co Antek napisałeś, a raczej skądś ściągnąłeś Razz

Są tam błędy, których Ty byś nigdy nie zrobił, a nawet w drugim poście na końcu ten sam tekst jest podwójnie skopiowany, a całość tekstu się nie trzyma kupy Razz


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
liquidice




Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 2
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 16:31, 31 Sty 2008    Temat postu:

ROMANTYZM
8.
Kochanowski był twórcą romantycznym, uprawiał różne formy literackie i gatunki. Pisał dramaty (Kordian), powieści poetyckie, np. Lambro, był autorem poematu dygresyjnego (Beniowski), pozostawił po sobie także ogromny zbiór wierszy. Jak przystało na poetę romantycznego podejmował tematy miłosne, np. Ostatnie wspomnienie: do Laury.
Motywy: wielkie uczucie ogarniające człowieka, niezrozumienie, odrzucenie miłości, konieczność powstania, ogrom cierpienia, pamięć. Ten wiersz jak i cała jego poezja jest zmetaforyzowany.

W jego poetyce żywe są motywy autobiograficzne „Rozłączenie”-> adresatką tego wiersza jest jego matka, z którą Słowackiego łączył bardzo silny emocjonalny związek. Dowodem tego związku jest nie tylko jego poezja, ale również bardzo obszerna korespondencja, jak została. Ten wiersz jest wyrazem poetyckiej dumy.
Motywy emigracji, wiecznego pielgrzymowania, samotności, oddalenia od domu i ojczyzny, „Hymn: smutno mi Boże”. Pisany o zachodzie słońca, na brzegu morza Śródziemnego. Niedaleko Aleksandrii. Wiersz ten jest wyrazem tęsknoty za ojczyzną.
W jego poezji często wraca kwestia własnej twórczości, własnego życia np. „Testament mój”.
-poetyckie żegnanie się ze światem;
-gorzka refleksja nad własnym życiem;
-poczucie samotności;
-ogromne poczucie dumy twórczej;
-przekonanie, że jego twórczość będzie żyła, służyła następnym pokoleniom, będzie źródłem duchowego rozwoju narodu.
ODRODZENIE
5.
_ _ _ _ _ _|| _ _ _ _ _ _ _(13)
_ _ _ _ _ _|| _ _ _ _ _ _ _(13)
_ _ _ _ _ _|| _ _ _ _ _ _ _(13)
_ _ _ _ _ _|| _ _ _ _ _ _ _(13)
1. Równozgłoskowość- w tym przypadku 13 sylab
2. Średniówka- średniówka jest po prostu przerwą między wyrazami, która występuje w każdym wersie po tej samej liczbie sylab. NIE MA NIC WSPÓLNEGO Z SENSEM ZDANIA. Jest stosowana dla zachowania rytmiki wiersza.
3. Akcent na przedostatniej sylabie wersu
4. FAKULTATYWNIE akcent na przedostatniej sylabie przed średniówką




ROMANTYZM
11. Opowiadania E. A. Poego
W twórczości Poego dominowały wątki fantastyki i horroru. Zapoczątkował gatunek noweli kryminalnej (Zabójstwo przy Rue Morgue, Złoty żuk). Stworzył także pierwszą w literaturze postać detektywa – C. Auguste Dupina, który rozwiązuje zagadki kryminalne stosując metody dedukcji. Jego prozę charakteryzował silny psychologizm postaci (prekursorski względem późniejszej psychoanalizy) oraz surrealistyczne, skrajnie brutalne opisy makabry, przywołujące na myśl stany epileptyczne czy upojenie alkoholowe. Właśnie takie motywy powodowały, że zaliczał się do nurtu romantycznego.
10. Norwid
Historycy literatury dopatrują się w jego twórczości związków z wieloma nurtami: romantyzmem, klasycyzmem, parnasizmem.
Po jego śmierci wiele z jego dzieł zostało zapomnianych. Za życia niedoceniany, odkryty ponownie w okresie Młodej Polski. Zaledwie niewielka część twórczości Norwida ukazała się za jego życia, pod koniec XIX wieku odkrył ją i zaczął publikować Zenon Przesmycki (Miriam). Stąd utarło się przekonanie, że Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, by być zrozumianym dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
bartek
Administrator



Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 38
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 16:34, 31 Sty 2008    Temat postu:

no własnie tez się zastnawiam,jak pozbierałem to wszystko w całośc to jeszcze brakuje(reszty Minha,Ciny,Krzyska,Emmy,)wtedy bedzie wszystko.
Wiki nie przepisuj tyle,napisz to co najwazniejsze,przeciez 5 kartek sie nie bedziemy uczyc Very Happy Very Happy Very Happy Very Happy


AAAAAAAA jeszcze jedno jak ktos potrzebuje pomocy,nie wyrabia się to moge komus z jedno czy dwa napisac Very Happy


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez bartek dnia Czw 16:55, 31 Sty 2008, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Czw 17:29, 31 Sty 2008    Temat postu:

Dramat elzbietanski:

Tragizm – kategoria estetyczna, polega na tym, ze bezwzgledu na to, co glowny bohater zrobi, jest i tak skazany na porazke. Istnieja przeciwstawne, rownorzedne racje, pomiedzy ktorymi nie sposob dokonac wyboru.W tragedii kleska jest nieuchronna. Wybor jednej z drog postepowania okazuje sie zwykle zlym wyborem. Od początku tragedii wplatany jest w konflikt tragiczny – konflikt pomiedzy indywidualnymi dazeniami bohatera a wartosciami powszechnymi lub też mocami wyzszymi Bohater tragedii to postać zmagająca się z losem, normą moralną, prawami historii, dobrem zbiorowości, siłami pozaziemskimi. Tragizm konfliktu polega na tym, że bohater ma wybrać pomiędzy równowartościowymi racjami. Każda decyzja naznaczona jest jakąś ofiarą. W Makbecie tytulowy bohater dokonuje wyboru, czy zostac dawnym Makbetem- odwaznym i prawym rycerzem czy zdobyc podstepnie tron krolewski. Z jednej strony jest kuszony przez swoja zone Lady Makbet, a z zasiadanie na tronie krolewskim bylo jego marzeniem. Jesli by pozostal przy starym Makbecie, to utracilby milosc zony i szczescie osobiste. Z realizowaniem planow wiaze sie utrata moralnosci, godnosci ludzkiej i szacunku wsrod szkockiej szlachty. Ofiara Makbeta jest wielka, poniewaz najpierw traci swojego przyjaciela Banka, pozniej jego zona traci zmysly i zycie, a potem sam Makbet, krol-tyran, ginie z rak Makdufa. Zenujaco postepowal na koncu. Uwazal, ze powinien byc usprawiedliwiony przez los za swoje czyny i byl przekonany o koniecznosci realizowania takiego planu do uzyskania tronu.

Na przelomie XVI i XVII wieku Szekspir dokonal prawdziwa rewolucje w dramacie tworzac dramat elzbietanski (inaczej dramat szekspirowski)

Najwazniejsze cechy dramatu elzbietanskiego:
- zerwanie z zasada trzech jednosci, ustalona jeszcze w antyku, w Makbecie akcja rozgrywa się w kilku zamkach szkockich, na dworze angielskim, w lesie, na wrzosowisku; czas akcji obejmuje kilka lat panowania Makbeta; występuje też wielowątkowość: m.in. wątek Makbeta, wątek Lady Makbet, wątek wiedźm i Hekate, wątek Makdufa i jego rodziny.
- wprowadzenie na scene duchow, czyli zlamanie ukazywanie swiata przedstawionego w jednej tylko realistycznej konwencji. Wydarzenia moga miec uzasadnienie pozarozumowe (fantastyczne).
- sceny zbiorowe, wprowadzenie tlumu na scene, w dramacie antycznym mogly przebywac jedynie 3 osoby
- zerwanie z zasada decorum (decorum-zasada przystawalnosci tresci do form, stylu, poszczegolnego gatunku | tragedia – wysokie decorum, komedia - niskie decorum | ) w tragedii elzbietanskiej wprowadzony jest humor , duzo scen humorystycznych dostarczal Odzwierny
- Szekspir wprowadza takze slownictwo potoczne, bohaterowie roznych stanow mowia roznymi jezykami, roznica pomiedzy mowa Makdufa a Odzwiernym jest porazajaco duza (scena 3 akt II) sa tu postacie dostojni mowiacym wyrozumialym jezykiem uzywajacyh metafory (np. Makbet) , bohaterowie fantastyczni uzywajacy zaklecia i bohaterowie nizszych warstw (np. rubaszny Odzwierny)
- problematyka psychologiczna – glowny bohater nie reprezentuje ani dobro ani zlo. Postacie sa bardziej autentyczne poprzez przyzywanie wewnetrnych przezyc I wyboru miedzy przeciwstawnymi moralnosciami (np. Makbet z prawego rycerza stal sie czlowiekiem tchorzliwym, bylo to pod wplywem obrania drogi przestepstw i klamstw.
- Szekspir tragedie rozwijal wedlugg schematu: wprowadzenie; zawiazanie konfliktu; rozwoj; punkt kulminacyjny; zakonczenie
- nagradzal dobro i karal za zło


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
bartek
Administrator



Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 38
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 17:44, 31 Sty 2008    Temat postu:

chciałem jeszcze powiedziec ,ze to co napisałem przepisujecie na własną ręke poniewaz jestem prymitywem i idiotą!! wdupiemamto!!!!! ide z tąd bo mnie kurwica bierze!!

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Czw 17:52, 31 Sty 2008    Temat postu:

Cechy tragedii antycznej:
- zasada trzech jednosci: czas>jeden dzien, starali sie, by czas sztuki pokrywal sie z czasem rzeczywistym< miejsce >tylko w jednym miejscu< jednosci >zawezenie tresci do jednego glownego watku<
- wysokie decorum, czyli odpowiedniości stylów i postaci. Tragedia mogła być pisana jedynie stylem wysokim, podniosłym, występować w niej mogły “wielkie” postacie - szlachetnie urodzone, zaś komedia pisana stylem lekkim, żartobliwym, nawet rubasznym, a występowały w niej osoby o rodowodzie plebejskim.
- niezmiennosc charakteru postaci
- wysoka tematyka (wazne postacie< = > wazne wydarzenia)
- brak scen krwawych, zbiorowych, ale wystepuje chor
- zasada mimezis (nasladowanie natury)
Z tragedia antyczna najlepiej skojarzyc z dzielem Sofoklesa “Antygona”

dramat elzbietanski a dramat antyczny (w skrocie i najwazniejsze)
-brak trzech jednosci
-bohater zbiorowy
-czlowiek jest panem losu, ale i tak bylo fatum
-fantastyka
-lamanie zasady decorum

wiecej na stronie [link widoczny dla zalogowanych] , ale i tak juz wymienilem wszystko w opracowaniu "dramat elzbietanski"


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pan Andrzej dnia Pią 1:30, 01 Lut 2008, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Czw 17:55, 31 Sty 2008    Temat postu:

dobre streszczenie Makbeta znajdziecie na stronie [link widoczny dla zalogowanych]
Plan wydarzen:
1. Wygrana bitwa w Szkocji
2. Przepowiednia
3. Powrot Makbeta do domu
4. Dunkan gosciem zamku Makbeta
5. Zabojstwo Dunkana przez Makbeta
6. Ukoronowanie Makbeta
7. Zabojstwo Banka
8. Pojawienie sie ducha Banka na uczcie
9. Spotkanie z wiedzmami
10. Armia Makdufa przed domem Makbeta
11. Smierc Makbeta
12. Koronacja Malkolma


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pan Andrzej dnia Pią 0:04, 01 Lut 2008, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Czw 18:02, 31 Sty 2008    Temat postu:

Postacie:
Dunkan -krol Szkocji
Malkolm, Donalbein - synowie Dunkana
Makbet - wodz wojsk szkockich
Banko - wierny przyjaciel Makbeta
Makduf, Lennox, Menteith, Angus, Caithness - panowie szkoccy
Fleance-syn Banka
Siward-hrabia Northumberland, dowodca wojsk angielskich, wuj Malkolma i Donalbeina
Mlody Siward - jego syn
Seyton- oficer po rozkazami Makbeta
Lady Makbet - zona Makbeta
trzy czarownice
odzwieny
zbojcy
duch Banka


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Czw 19:26, 31 Sty 2008    Temat postu:

Tworczosc Krasickiego:
bajka – gatunek dydaktyczny, pokazuje ludzkie wady, zawiera pointa, czyli dobitne zamkniecie wypowiedzi, podsumowanie, blyskawiczna refleksja zamykajaca
bajka:
-epigramatyczna
^krotka
^skondensowana
-narracyjna
^opowiadajaca
^dluga
Gatunki dydaktyczne to m.in. oda (odmiana gatunkowa piesni), satyra, bajka.

Ignacy Krasicki (1735-1801) – poeta, powiesciopisarz, redaktor “Monitora”, autor pierwszej polskiej powiesci “Mikolaja Doswiadczynskiego przypadki”. Byl erudyta, czlowiekiem o wszechstronnej wiedzy. Pisal poematy heroikomiczne, satyry, bajki, powiesci. Urodzil sie w Dubiecku. Pochodzil ze zubozalej rodziny magnackiej. W latach 1743-1750 uczesczal do szkol jezuickich we Lwowie. Od 1751 do 1754 przebywal w seminarium misjonarzy w Warszawie. W latach 1759-1761 studiowal w Rzymie. Przed swieceniami , w roku 1759 , zostal kanonikiem kijowskim i przemyskim. Po smierci Augusta III w 1763 zostal sekretarzem prymasa Lubienskiego, natomiast po elekcji Stanislawa Augusta Poniatowskiego znalazl sie w kregu najblizszych wspolpracownikow krola. W 1766 otrzymal biskupstwo warminskie, a wraz z nim godnosc senatora i tytul ksiazecy. Osiadl wowczas w Lidzbarku. Po pierwszym rozbiorze Polski czesto wyjezdzal do Berlina, utrzymujac jednak scisly kontakt z krajem. Po trzecim rozbiorze zostal arcybiskupem gnieznienskim i przeniosl sie do Skierniewic. W 1801 zmarl w Berlinie. W 1829 jego prochy zostaly przewiezione do Polski i zlozono w katedrze gnieznienskiej.
Bajki:

Wstep do bajek
O co chodzi: Autor wyjasnia co to jest bajka. Opisuje szereg nieprawdopodobnych sytuacji zyciowych, ktore mialy by byc zaprzeczeniem przyjetych powszechnie norm. Przewazaja tutaj pozory i falsze ( ktory mlodzieniec prowadzi zycie wstrzemiezliwe? Chyba ze Prujszczyk Very Happy ) . To jest wizja pesymistyczna. W czlowieku bez wzgledu na wszystko ujawnia sie zlo. Przekonanie o naturalnym dobru czlowieka (Erazm z Rotterdamu) mozna “wlozyc miedzy bajki”. Wiersz ten jest wiec wyrazna sugestia, ze bajka jako gatunek literacki czerpie swe tematy z zycia, wybierajac zachowania typowe i najczescie spotykane., ale tez nie moze traktowac bajek zbyt serio. Bajka moze byc wiec wszystko, choc wcale nie musi byc tio prawda. Wstep do bajek nalezy rozumiec jako swoiste wprowadzenie w tematyke calego cyklu bajek Krasickiego.

Dobroczynnosc
O co chodzi: dominuje atycypacja – zyjemy w wilczych prawach, w swiecie zwierzat rzadzone przez tyranow, nie ma wartosci moralnych. Tak jak Antek powiedzial, ludzie podlegaja egocentryzmowi. Owca przezyla kosztem jagnia. Swiat ulega degradacji.

Kulawy i slepy
O co chodzi: Slepy niosl kulawego, ale sie zbuntowal, bo mial dosyc pouczania. Wzial kij w rece I nie sluchal sie kulawego. W koncu obaj zgineli. Glupota ludzka jest nieuleczalna. Jeden jest chromy, drugi sleepy, los jest przesadzony. Trzeba unikac glupich ludzi I nie sprowadzic sie na manowce.

Wol minister
O co chodzi: Chodzi o to, ze na miejscu jakiejs pracy powinien sie znalezc znawca, doswiadczona osoba, a nie jakas malpa, ktora jedynie rozbawila publicznosc. Gdy wol byl ministrem, to wszystko bylo w porzadku.. Tutaj autor chwali takie cechy jak statecznosc i opanowanie.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
chimedlkham




Dołączył: 31 Sty 2008
Posty: 1
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 19:32, 31 Sty 2008    Temat postu:

OŚWIECENIE:
4. W literaturze polskiego oświecenia rozwinęły się trzy prądy literackie: klasycyzm, sentymentalizm i rokoko.
Sentymentalizm kładł nacisk na indywidualną sytuację człowieka, na jego wnętrze. Literatura miała obowiązek ukazywania jego życia wewnętrznego oraz kształtowaniu autentycznych więzi międzyludzkich, co w pewnym stopniu prowadziło do moralizatorstwa. Ojcem i głównym ideologiem europejskiego sentymentalizmu był francuski pisarz Jan Jakub Rousseau.
Twórcy sentymentalni gustowali w tradycyjnej sielance. Równie często jednak tworzyli wiersze nie mające pierwowzorów w tradycji literackiej, a także powieści sentymentalne. Nurt sentymentalny, ze względu na swą tematykę i założenia ideowe, dążył do prostoty, rozumianej jednak jako odrzucenie retorycznej ozdobności i sięganie do norm języka mówionego. Głównym przedstawicielem polskiego sentymentalizmu jest Franciszek Karpiński, a pozostali to Jakub Jasiński, Salezy Jezierski i Stanisław Bogusławski.

5. Pochodzący z ubogiej rodziny szlacheckiej, wykształcony w stanisławowskim Kolegium jezuickim, a później w jezuickiej Akademii Lwowskiej, Franciszek Karpiński jest uważany za czołowego przedstawiciela polskiej poezji sentymentalnej oraz za spadkobiercę sielankowej poezji baroku. Sformułował on założenia sentymentalizmu polskiego. Twierdził, iż źródłem natchnienia dla poety może być wszystko, co go otacza. W tej sytuacji wyznaczanie literaturze i poezji prawideł i przepisów jest niepotrzebne. Najważniejsze dla poety jest czułe Serce, uwrażliwione na ludzkie nieszczęście, na potrzebę miłości, wyznaczające emocjonalny stosunek do przyrody oraz budujące wewnętrzny ład moralny poprzez odrzucenie zakłamania i pozorów. Sentymentalna twórczość miała być oryginalna, rodzima, miała też odznaczać się prostotą opartą także na utworach ludowych, czerpać miała z prostego słownictwa.
Wszystkie te Zasady najpełniej mogły być realizowane w liryce, szczególnie w takich gatunkach jak Sielanka, Pieśń, elegia. Bohater tych utworów mógł przedstawiać własny, subiektywny Punkt widzenia. Przedmiotem swego wyznania mógł uczynić zarówno sprawę błahą, drobną, jak i wielką i bardzo poważną. Z tej osobistej perspektywy mógł mówić zarówno o swej miłości, jej radościach i niedolach, jak i o stosunku do Boga lub ojczyzny.
O miłości właśnie mówi Utwór "Do Justyny. Tęskność na wiosnę". Pozornie nie ma tu mowy o miłości, a Wiersz jest jedynie porównaniem budzącego się na wiosnę świata ze stanem ducha wewnętrznego poety. Jednak jest to Próba autoanalizy. Samotny Podmiot liryczny opisuje swe cierpienia wywołane zawodem miłosnym lub tęsknotą za ukochaną. Chociaż dookoła wszystko rozkwita w jego sercu gości jedynie ból, żal,tęsknota i smutek. Utwór zdominowany jest przez uczucia takie jak miłość, smutek czy żal. Uczucia wiodą prymat nad rozumem. To wszystko spełnia założenia postawione przed sentymentalizmem, a jednocześnie zapowiada nadejście nowej epoki - romantyzmu.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
PogromcaMurzynuff




Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 8
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 1/5

PostWysłany: Czw 23:12, 31 Sty 2008    Temat postu:

Humanizm – prąd filozoficzny, etyczny i kulturowy, uznający człowieka za najwyższą wartość i podkreślający jego godność. Nawiązuje do Antropocentryzmu.

Reformacja - Ruch religijny i społeczny z XVI wieku, spowodowany wydarzeniami w Kościele i papiestwie. Wynikiem reformacjy były liczne wojny religijny i odłamy chrześcijaństwa:
- Luteranizm -> Marcicn Luter, Niemcy (1517)
- Kalwinizm -> Jan Kalwin, Szwajcaria (1536)
- Anglikanizm -> Henryk VIII, Anglia (1534)

Renesans lub odrodzenie - okres w historii Europy obejmujący przede wszystkim wiek XV i XVI, okres w historii kultury europejskiej określany często jako odrodzenie sztuk i nauk

Tren (żałobny utwór) – wierszowany utwór liryczny o charakterze żałobnym, wywodzący się ze starogreckiej poezji funeralnej. Utwory takie były poświęcane zmarłej osobie i wyrażały żal oraz smutek z powodu jej odejścia, a także
przedstawiały jej cnoty i zasługi.

Treny Kochanowskiego - Kochanowski swoje treny pozornie poświęca swojej córce, która zginęła za młodu, lecz tak naprawdę owe treny poświęcone są osobie Kochanowskiego, który w tych utworach użala się sam nad sobą


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Pią 0:52, 01 Lut 2008    Temat postu:

Satyry:

Do krola
O co chodzi: W tym utworze wybitny erudyta, jak go nazwal nasz nauczyciel jezyka polskiego, na oko krytykuje krola Stanislawa Augusta Poniatowskiego. Ale badzmy cFani. Nie dajmy sie zwiezc tym pozorom. Zauwazcie, ze autor wymienia same absurdalne wady. Dlaczego napisal, ze madrosc jest cecha nieadekwatna do rozwoju? Nie zapominajcie, ze napisal to w wieku XVIII, kiedy Stanislaw August Poniatowski rzadzil panstwem polskim. Jaka epoka wtedy byla? OSWIECENIE! Chyba nie musze pisac, ze tego czasu cenili sobie w szczegolnosci rozum. Tak kochani. Wrobil nas, ze jakis jebniety krol Wizimierz, ktory nie umie pisac ani tez czytac, podbil floty dunskie. Nie znam sie na historii Sarmacji, ale pewne jest to, ze takie sytuacje zdarzaja sie raz na 1000. AHA! Co wiecej uwaza, ze majac siwe wlosy i dluga brode mozemy wlasnie nazwac go madrym i doswiadczonym panem. Kiedy zasiadl na tron Stanislaw August Poniatowski, mial 32 lata, a wtedy juz w tym wieku czlowiek juz jest okreslany “stary” Zmarszczki=rozum. To jakies brednie! Zadna dziewczyna nie chcialaby zobaczyc na tronie jakiegos sedziwego starca, czyz nie? Na dodatek Krasicki pisze, ze krol jest zbyt przyjazny i wyrozumialy dla poddanych i powinien ich straszyc zamiast obdarzyc ich miloscia. Dlaczego chce miec tyrana na tronie? My, uczniowie nie chcemy, zeby jakis typ nas uczyl w ten sposob “Jak zle odpowiesz, to cie zajebie”. A wiec o co temu Krasickiemu chodzilo? Dlaczego wszystkie te wymienione wady okazuja sie plusami? Haczyk tkwi w tym, ze tak naprawde autor zwraca sie do szlachty sarmackiej, ktora jest po prostu zazdrosna wladza Stanislawa Augusta Poniatowskiego. Ogolnie to zwraca sie do tych, ktorzy glupota i zawiscia przypisujac swoimi opiniami na temat krola szkodza jego dobrej osobowosci. W koncu tak naprawde Stanislaw August Poniatowski byl dobrym krolem, ale to jest raczej moja opinia. Krasicki w rzeczywistosci wymienia wady szlachcica Sarmaty a m.in pycha i zarozumialstwo.

Pijanstwo
O co chodzi: Zapewne sie domyslacie. Krasicki krytykuje pijanstwo jako prymitywny wzorzec biesiadny polskiej szlachty. W satyrze rozmawiaja dwa typy. Jeden z nich opisuje jak doznawal kaca. Zabawne jest to , ze mimo wszystko, nawet madrych slow kumpla, na koncu wiersza znowu idzie na wodke. Satyra trafnie tez dotyczy wspolczesnych Polakow, ktorzy maja tak tradycje, iz chwytajac okazje musza sie najebac. Krasicki wysmiewa ta tradycje, a chwali trzezwosc. Na pewno pochwalilby tez mnie widzac moj piornik “a ja wole trzezwa wole” Very Happy


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Pan Andrzej dnia Pią 1:54, 01 Lut 2008, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pan Andrzej




Dołączył: 24 Sty 2008
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Hogwart

PostWysłany: Pią 2:56, 01 Lut 2008    Temat postu:

Klasycyzm-prad literacki oswiecenia, rozwijal sie w XVII-XVIII w. a w Polsce od polowy XVIII w. Pochodzi od slowa classicus, ktore oznaczalo wzorowego pisarza, ktory fascynowal sie antykiem lub oznaczalo pisarza wspolczesnego, ktory nasladowal wzory starozytne. Klasycyzm nawiazywal do kultury starozytnej, literatury odrodzenia, przez to, ze klasycyzm dazyl do samookreslenia (prawo narodu do stanowienia o swoim losie), mysliciele tworzyli wtedy poetyki normatywne (podlegający normom). W Polsce dominowali tacy teoretycy literatury klacysystycznej jak Filip Golanski i Ksawery Dmochowski (autor Sztuki rymotworczej). Filip Golanski postulowal takie zasady:
- warunkiem posiadania dobrego gustu jest rozsadek
- celem sztuki winno byc nasladowanie natury
- cel poezji i “zachecanie do dobrego” mila i slodka zabawa
- rola poety polega na nauczaniu spoleczenstwa
Poglady Dmochowskiego (nie Dmowskiego!!!!!!!!!!!!!!!):
- pochwala rozumu
- dbalosc o piekno ojczystego jezyka
- poezja ma byc rozumnym odzwierciedleniem natury , ma laczyc piekne z pozytecznym
- w sztuce nalezy zachowac zasade prawdopodobienstwa
- stawianie na wzor poezji Kochanowskiego

Poczatkowo klasycyzm zwiazany byl z pijarami (zakonnikami <= Stanislaw Konarski) i dworem magnackim Rzewuskiego. Dojzaly klasycyzm wiazal sie z dworem krola Stanislawa Augusta Poniatowskiego, w latach 80-tych osrodkiem klasycyzmu byly Pulawy, scislej – palac Czartoryskich, pozostajacyh w opozycji politykow krola. Podstawa filozoficzna klasycyzmu byl racjonalizm, a zatem odwolywal sie do rozumowego poznania. Klasycyzm preferowal gatunki regularne, arystotelesowskie, opisane przez poetyki: oda, epos rycerski, hymn, piesni, tragedia. Podkresla, ze piekno to prawda, lad i harmonia. Zwracal uwage na dydaktyke i ksztaltowanie podstaw obywatelskich, dlatego korzystal rowniez z gatunkow dydaktycznych: satyra, bajka, poemat heroikomiczny. Literatura klacysystyczna osmieszala sarmatyzm, zycie ponad stan, cudzoziemszczyzna i glupote, a chwalila rozum i patriotyzm.
Przedstawiciele klasycyzmu w lit.polskiej: I. Krasicki, A. Narusiewicz, J.U. Niemcewicz, S. Trembecki


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Wiki




Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 23
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 13:19, 01 Lut 2008    Temat postu:

1.Adam Mickiewicz.
Urodzony 24.XII.1798r. w Zaosiu koło Nowogródka. Pochodził z nie zamożnej rodziny szlacheckiej . skończył szkołę powiatową w Nowogródku i w latach 1815- 1819 studiował na uniwersytecie Wileńskim. W tym czasie razem przyjaciółmi (m.in. z Tomaszem Zanem) założył towarzystwo filomatów ( miłośników nauki). Później przekształciło się w towarzystwo filaretów czyli miłośników cnoty. Od 1819 roku do 1823 Mickiewicz pracował w Kownie jako nauczyciel ( odpracowuje stypendium ) literatury i historii prawa.
W tym czasie poznaje swoją ogromną miłość Marylę Wereszczakówne. Przeżywa załamanie gdy ona wychodzi na mąż na hrabiego Putkamera. W 1822r. Wychodzi 1 tom poezji – „ballady i romanse” a w 1823 r. 2 tom poezji „Grażyna” a zaraz II i IV cz. „dziadów” . IV cz. Zawiera elementy autobiograficzne autora ( nieszczęśliwa miłość do Wereszczakówny). W październiku 1823 roku zostaje aresztowany za przynależność do związku filaretów. Siedzi w więzieniu pół roku ( wpłaca za niego kaucję Lelewel) . zostaje skazany na zesłanie do Rosji oi w październiku 1824 roku opuszcza Litwę z zakazem powrotu. Przebywa w Petersburgu, w Odessie- stąd wyprawa na Krym. Potem jeszcze jest w Moskwie. W Rosji poznaje Puszkina oraz zaprzyjaźnia się z przyszłymi dekabrystkami ( Konradem Rylejewem, Bestużewem). Podczas pobytu w Rosji opublikował sonety – 2 cykle – „sonety Krymskie” i „sonety Odeskie” oraz powieść poetycką i „Konrad Valenrod” W Petersburgu w 1828 roku. W 1829 (maj) opuszcza Rosję i wyjeżdża do Włoch. Później jest w Szwajcarii którą zwiedza z młodziutkim Zygmuntem Kraśńskim oraz Edwardem Odyńcem. Jedzie do Rzymu i tu dowiaduje się o wybuchu powstania listopadowego, gdy postanawia wziąć w nim udział jest już za późno bo w Poznańskie przyjeżdża dopiero w sierpniu 1831 roku. 1832 rok- pobyt Mickiewicza w Dreźnie. W lipcu przenosi się do Paryża. W tym roku ukażą się w Paryżu : „ księgi narodu polskiego” oraz II cz. „Dziadów” ( którą tak naprawdę napisał w Dreźnie) . W 1834 roku bierze ślub z Celiną Szymanowską- córką Marii Szymanowskiej znanej pianistki. W tym roku wydał „pana Tadeusza” – ostatnie swoje wielkie dzieło poetyckie. Potem powstawały drobne wiersze, teksty filozoficzne oraz utwory publicystyczne. W latach 1839- 1840 wykładał na uniwersytecie w Lozannie i wtedy powstały „liryki Lozańskie” . 1840-1844 wykładał w College de France – wykłady z literatury słowiańskiej. Od 1841 roku przez kilka lat wyznawał poglądy mistyczne, był pod wpływem Andrzeja Towińskiego i działał w kole „sławy Bożej” . w 1848 roku jedzie do Rzymu gdyż chce stworzyć formację wojskową legionów polskich. W 1849 roku wraca do Paryża i zakłada czasopismo „ trybuna ludów”. W 1855 roku jedzie do Konstantynopola. Tam choruje na cholerę i umiera 26. listopada.1855 roku.
W 1899 roku trumnę Mickiewicza przewieziono do Polski i pochowano na Wawelu.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Wiki




Dołączył: 23 Sty 2008
Posty: 23
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pią 13:19, 01 Lut 2008    Temat postu:

już wam przepsuję reszte, ale mnie palce bolą... xD

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.pierwsza33.fora.pl Strona Główna -> sesja Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Idź do strony Poprzedni  1, 2, 3, 4  Następny
Strona 2 z 4

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin