www.pierwsza33.fora.pl

Wiki

ej może zaczęli byśmy wstawiać te opracowania na sesję bo się zbliża wielkimi krokami...

Wiki

1. Twórczość K. Przerwy –Tetmajera
Kazimierz Przerwa Tetmajer urodził się 12 lutego 1865 roku w Ludźmierzu zmarł 18 stycznia 1940 r. w Warszawie. Brat przyrodni Włodzimierza Tetmajera – malarza i działacza ludowego , sportretowanego przez Stanisława Wyspiańskiego pod postacią Gospodarza w dramacie „Wesele”. W tym dramacie K. P. Tetmajer występuje pod postacią Poety. Kazimierz Przerwa Tetmajer to poeta ,prozaik, dramaturg, publicysta i krytyk sztuki. Czołowy liryk Młodej Polski. Sławę przyniosła mu zwłaszcza II i III seria Poezji (1894 i 1898.r.}
Programowy wyraziciel nastrojów dekadenckich w liryce, autor odważnych erotyków, impresjonistycznych liryków o tematyce tatrzańskiej oraz utworów prozatorskich opiewających folklor góralski i góralskich herosów.

1.Nastroje dekadenckie w liryce Tetmajera
Dekadentyzm – nazwa prądu duchowego przejawiającego się w postawie pesymistycznej, poczuciu słabości, zaniku woli życia.
Tetmajer nawiązuje w swoich lirykach do poglądów Szopenhauera [filozof żyjący w czasach romantyzmu a doceniony dopiero u schyłku XIX wieku, autor dzieła „Świat jako wola i przedstawienie”. Filozofia bardzo pesymistyczna – w świecie nie ma ładu ani wyższego celu, życie jest bezcelowe a jego istotę stanowi ból i cierpienie}. W wierszach : „Koniec wieku XIX” ; „Nie wierzę w nic” ; „Fałsz i zawiść” ; „Hymn do Nirwany” podmiot liryczny wyraźnie reprezentuje postawę dekadencką -poczucie bezcelowości istnienia, niechęć do jakiegokolwiek działania. Człowiek jest bezradny wobec losu ,bezsilny wobec mechanizmów dziejów, biernie zdaje się na los i bieg zdarzeń, ma poczucie ideowej pustki.

2.Impresjonistyczne liryki.
Pejzaż tatrzański pełen zadumy i melancholii. Prezentacja świata zewnętrznego jako subiektywnego wyobrażenia podmiotu lirycznego. Dążenie do utrwalenia ulotnych i trudnych do pojęciowego sprecyzowania wrażeń – chwila postrzegania. Duża ilość słownictwa dotyczącego kolorów i oświetlenia. Nastrój uzyskiwał przez użycie instrumentacji głoskowej (muzyczność) i epitetów -zapis migotliwych zjawisk ( blaski, efekty świetlne). Jego poetyckie obrazy unikały ostrych konturów( są jakby zamglone) ale są pełne dynamizmu - odkrywały zmienność świata wydobywaną przez padające promienie słońca, Nastrój ciszy. Zjawisko synestezji – łączenie wrażeń związanych z jednym zmysłem z wrażeniami pochodzącymi od innego np. „ srebrzystoturkusowa cisza”
Utworami Tetmajera gdzie widać wpływ impresjonizmu są : „Melodia mgieł nocnych”; „ W lesie” ; „W Białem” ; „Widok ze Świnnicy do doliny Wierchcichej”

3. Wiersze o tematyce miłosnej (erotyki)
Wiersze bardzo odważne ( jak na tamte czasy).Bohater liryczny szuka w miłości upojenia, które pozwoli zapomnieć o bólu istnienia. Intensywne doznania zmysłowe pozwalają uciec od absurdu egzystencji. Zaspakajają na chwilę głód wrażeń. Hedonistyczny (nastawiony na doznanie przyjemności) erotyzm w wierszach poety jest jednak zaprawiony cierpieniem – od doznania miłosnej rozkoszy blisko do destrukcji i śmierci. Miłość (wpływ poglądów Szopenhauera) daje tylko chwilowe zapomnienie. W lirykach odnajdujemy zachwyt nad cielesną urodą kobiety, zapis nie „spotkania dusz” ale spotkania ciał . Dominuje miłość zmysłowa.( wpływ epoki - modernistyczny mizoginizm( niechęć do kobiet), powszechne było przekonanie, że świat mężczyzn jest sferą ducha, intelektu a świat kobiet – instynktów biologicznych, zmysłów) Utwory: „Lubię kiedy kobieta”; Ja, kiedy usta…” cykl „Preludia”; „Mów do mnie jeszcze” .

4 Wpływy symbolizmu
Tetmajer nie jest autorem wierszy czysto symbolicznych ,ale nawiązuje do symbolizmu. Symbole jego są dość czytelne, zbliżają się do alegorii. Na przykład wiersz „Na Anioł Pański” – operowanie nastrojem, melodyjność. Poeta posłużył się tu częstym w epoce motywem wędrówki, która oddawać ma beznadziejne i smutne przemijanie ludzkiego życia. Wprowadza personifikacje zadumy, „tęsknicy” czy samotnej duszy. Wiersz ma wywołać u odbiorcy określone nastawienie emocjonalne
.
4. Podhale
Zainteresowanie Podhalem przejawiało się przede wszystkim w epice - powieść „Legenda Tatr„ składająca się z dwóch części : „Maryna z Hrubrego” i „Janosik Nędza Litmanowski” ; zbiór opowiadań „ Na skalnym Podhalu”. Napisał również sporo utworów poetyckich, których bohaterem jest Janosik – „Ballada o Janosiku”; „Jak Janosik tańczył z cesarzową” ; „Ballada zbójecka”. Utwory te napisane są stylizowaną gwarą podhalańską. Autor często wykorzystywał wątki znane z autentycznego folkloru góralskiego. Widać w nich fascynację typem bohatera jakiego stworzyła kultura Podhala – jednostki o silnym poczuciu niezależności, żyjącej według własnych zasad moralnych, silnej i odważnej, nieuznającej żadnych norm społecznych, uosabiającej ludowe poczucie sprawiedliwości i ludową solidarność.

(W okresie I wojny światowej działał jako dziennikarz na rzecz Legionów. Po wojnie mieszkał w Warszawie. Z powodu choroby psychicznej wycofał się z życia.)

WIERSZE PROGRAMOWE KAZIMIERZA PRZERWY-TETMAJERA

„KONIEC WIEKU XIX”
- budowa stroficzna, rymy okalające, wiersz sylabiczny 13-sto zgłoskowy.
– uważany za manifest pokolenia modernistów. Nastrój jest pesymistyczny, przygnębiający, typowo dekadencki. Mamy do czynienia z monologiem lirycznym , przy czym podmiot swoje refleksje wypowiada w imieniu pokolenia o czym świadczy zaimek „nam” i liczba mnoga czasownika „ wiemy”. Tekst kończy pytanie do człowieka końca wieku, który na nie nie udziela odpowiedzi. Można więc odczytać ten tekst jako dialog podmiotu lirycznego z człowiekiem z pokolenia modernistów. Dominują pytania retoryczne, określające postawy wobec rzeczywistości i pojawiają się po to, by zanegować sens jakiegokolwiek wyboru. Wyrażają rozterki podmiotu lirycznego, bezradność, kryzys wartości, współtworzą emocjonalny charakter utworu. Dramatyzm pytań podkreślają też użyte spójniki : lecz, ależ, czyż .Wymienione są postawy, wartości i zachowania : przekleństwo, ironia, idee, religia, wzgarda, rozpacz, walka, rezygnacja, byt przyszły, użycie. Podmiot pokazuje, że idee stworzone przez ludzi są fałszywe i jak dotąd żadnej nie udało się zrealizować. Religia nie daje wsparcia, filozofia i nauka nie dają odpowiedzi dotyczących sensu istnienia. Przyjęcie postawy buntowniczej, podjęcie jakiejś walki też nie daje szansy na wygraną. Przyrównuje człowieka do mrówki rzuconej na szyny w momencie, gdy nadjeżdża pociąg . Przyjęcie postawy biernej , rezygnacji ze wszystkiego nie zmniejsza poczucia bólu istnienia. Tak naprawdę nic nie przynosi człowiekowi ukojenia, bo zawsze odczuwa niedosyt.
Tekst kończy się pytaniem. „Jakaż jest przeciw włóczni złego twoja tarcza, człowiecze końca wieku?...” Człowiek nie zna odpowiedzi na to pytanie, milczy, „Głowę zwiesił niemy”, gdyż nie znajduje wartości, idei, celu, koncepcji ,pozostaje tylko pełne cierpienia milczenie i zwieszenie głowy w poczuciu całkowitej bezradności. Dlatego możemy traktować ten wiersz jako manifest postawy dekadenckiej - pesymizm, rozgoryczenie, zwątpienie, słabość, poczucie daremności wszelkich poczynań. Jest tu wyraźne nawiązanie do filozofii Szopenhauera – pesymistyczny pogląd na świat, człowiek skazany na cierpienie, odczuwa zawsze niedosyt i niezaspokojenie „ w duszy jest zawsze coś na dnie, co wśród użycia pragnie, wśród rozkoszy żąda”, życie jest więc pozbawione sensu.

„NIE WIERZĘ W NIC”
Podmiot liryczny odrzuca tradycyjne wartości moralne, neguje sens jakichkolwiek działań, ponieważ ma świadomość, że nic nie można zrealizować ( celów, marzeń). Ideały i pragnienia czynu nie przyniosły mu nic oprócz zwątpienia. „Konieczność jest wszystkim, wola ludzka niczym” – człowiek podlega działaniu bezwzględnych praw, których nie rozumie i których przewidzieć nie jest w stanie Jedyną szansą dla niego jest ucieczka w stan nirwany ( pojęcie z filozofii buddyzmu, oznacza dążenie do zaniku jakichkolwiek pragnień, pożądań u człowieka, zerwanie kontaktu ze światem zewnętrznym)

„EVIVA L’ARTE !”
Wiersz dotyczy rozważań na temat miejsca artysty w społeczeństwie i roli sztuki.
Tetmajer tworzy w tym wierszu obraz artysty, który jest niezależny, ustala własne normy i wartości. Posiada talent- dar od Boga „w piersiach naszych płoną ognie przez Boga samego włożone”. Dlatego tylko artyści mogą zrozumieć tajemnice ludzkiej egzystencji, pojąc prawdziwy cel ludzkiego życia, który nie polega na gromadzeniu przemijający dóbr. Powoduje to, że twórca jest w konflikcie ze światem i tak zwanymi filistrami ( biblijny rodowód- ludzie ograniczeni, małostkowi, niewrażliwi. Takimi postrzegali moderniści mieszczaństwo). Jest wyraźnie zapisana opozycja artysta ( dąży do odkrycia tajemnic bytu) –tłum ( dąży do posiadania, ceni jedynie wartości materialne: konsumpcję i pieniądze , potrzebuje uproszczonej sztuki) .Ranga społeczna artysty w tej skali wartości jest niska, ale faktyczna wartość nie zależy od ustalonych przez mieszczaństwo zasad. Artysta jest powołany do wielkich działań – tworzenie i stoi ponad przeciętnym tłumem. Autor wyraża przekonanie o wyjątkowej roli sztuki „Niech żyje sztuka!” , która jest ważniejsza od życia a wybitna jednostka ma prawo postawić się poza społeczeństwem . Tym co stanowi o sensie istnienia twórcy jest tylko sztuka. W utworze widzimy nawiązanie do romantycznego postrzegania roli artysty i sztuki –indywidualizm, poczucie dumy, konflikt ze społeczeństwem, dążenie do sławy., niezrozumienie.

Wiki

to tak na dobry początek... Smile

i przypominam kochane lamuchy że liczę na was Razz

Szeriff Walker

17.Twórczość Leopolda Staffa, 21. Ewolucja postawy poetyckiej Staffa, 23.Klasycyzm i Franciszkanizm w poezji Staffa

Leopold Staff (1878-1957) urodził się we Lwowie, poeta, tłumacz, eseista. Główny przedstawiciel trzech epok: Młodej Polski, dwudziestolecia międzywojennego i czasów po 2 wojnie światowej. Swoją naukę skończył w rodzinnym Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum, a następnie studia pod kierunkiem prawa. W okresie dojrzewania Staff uwielbiał czytanie, jednym z jego ulubionych autorów, na którym zwrócił swoją uwagę był Fryderyk Nitsche, widać nawet wpływ idei Nitscheańskich w pierwszych utworach Staffa. Po ukończeniu studiów, Staff uczęszczał na spotkania poetyckie grupy Płanetnicy, gdzie rozwijał swój talent,
Następnie na początku XX wieku wyjechał do Włoch, Francji, a w okresie I wojny światowej przebywał w Charkowie. Podczas dwudziestolecia międzywojennego przebywał w Warszawie gdzie pracował jako redaktor przy miesięczniku poetyckim, a następnie już pod koniec dwudziestolecia pełnił funkcję wiceprezesa Polskiej Akademii Literatury. W czasie okupacji przebywał w Warszawie aż do śmierci.

Wiersze wybrane Staffa:
,,Sny o potędze’’ W tytule tomiku istnieje wyraz „sny” wskazuje ono, że to tylko marzenia, pragnienia. Na potęgę zwracają uwagę charakterystyczne postaci-herosi, pojawiający się w poszczególnych utworach: kowal, tytan, buntownik, mocarz i cyklop. Są symbolem mocy, aktywności, czynu – pojawia się tutaj idea Nitscheańska. Te postaci to symbole pracy fizycznej, które przezwyciężają duchową niemoc. Mimo wszystko w „Snach o potędze” znajdują się także wiersze o znużeniu, pełne smutku, melancholii ( „Zabite drzewo”, „Studnia”, „Szara spękana ziemia”, „Melancholia”, „Deszcz jesienny”), stanowiące przeciwwagę dla poczuciu mocy i aktywności. Nie ma jednak w tym smutku rozpaczy, gniewu, co łączy się z koncepcją akceptowania cierpienia wyznawaną przez Staffa, która pojawiała się już, jak warto zauważyć w utworach Kochanowskiego.

„Dzień duszy” Tomik ten jest kontynuacją ,,snów o potędze’’, jednak sposób w jaki to robi diametralnie się różni od ,,snów o potędze''. Większość wierszy przedstawia prostotę życia zwykłego człowieka. Nie jest to już tytan czy rzeźbiarz, a rolnik, normalny człowiek pracy, a nie idealny schemat człowieka oddanego tylko pracy. Wzorem jest zatem ktoś, kto na co dzień zmaga się z życiem i znosi cierpienia w pokorze. Ktoś, czyje życie opiera się na prostych wartościach, będących według Staffa podstawą życia uregulowanego. Staff ujawnia w tym tomiku świadomość franciszkańską, którą rozwinie w następnych zbiorach. Nawołuje do odwagi w zmaganiach z losem i akceptacji cierpienia.
Inną częścią „Dnia duszy” są wiersze w duchu młodopolskiego katastrofizmu, np. „Deszcz jesienny”. Jeden z najpopularniejszych wierszy początku wieku, oddający nastroje modernistyczne. Deszcz, jesień, barwy opisane w wierszu stają się symbolem końca, katastrofy. Rozkręcającą się akcję śledzimy zza szyby, jesteśmy bezpiecznymi obserwatorami, w pewnym momencie spostrzegamy nawet, że do naszego ogrodu wkracza szatan pogrążony w smutku, nie ogarniający rozmiarów zniszczenia, które sam sprowadził...
Jest widoczny wyraźnie nurt dekadentyzmu.

,,Gałąź kwitnąca’’Tomik, który zawiera wiersz „Przedśpiew”. To prezentacja pewnej postawy i wiedzy, samoświadomości podmiotu lirycznego; określa się on nawet jako „wyznawca snów i piękna” – czujemy, że mówi do nas Staff. Przede wszystkim jednak tomik ten to triumf klasycyzmu w najczystszym wydaniu: mnóstwo w nim odwołań do klasyków, od Terencjusza poczynając, cytowanego prawie dosłownie w „Przedśpiewie”, po Marka Aureliusza. Wraca mitologia, leksyka, motywy („Hora tańcząca”, „W ruinach świątyni”). Staff daje wreszcie dowody na recepcję polskich klasyków, chociażby Jana Kochanowskiego (nawiązuje do jego poetyki). Trzeba wspomnieć także o kolorystyce, kojarzonej z malarstwem włoskim: są to złoto i błękit. Nawiązują ponownie do pochwały natury, jest ona powodem do szczęścia. Nie ma tutaj rysów zwątpienia, nie ma dekadentyzmu. Natura stanowi dla poety nieprzemijalność, nieprzemijalność piękna. W tym wierszu autor nawiązuje do franciszkanizmu, czyli motyw życia w zgodzie z naturą.

Ewolucja postawy Staffa
Twórczość Staffa rozpoczyna się najpierw od tomiku ,,snów o potędze'' , gdzie wyraźnie widać wpływy i nawiązania do idei Nietschego. Następnie pod wpływem epoki Młodej polski i powszechnego dekadentyzmu pisze tomik ,,Dzień duszy’’, w którym nadal istnieje człowiek pracy z ,,snów o potędze’’ jednak nie jest on już mocarzem, tylko zwykłym człowiekiem, borykającym się z życiem, pokornie przyjmującym swój los. W ,,deszczu jesiennym’’ dokładnie widać zarys dekadentyzmu, oddaje obraz katastrofy i końca. Po I wojnie światowej kiedy odczucia dekadentyzmu się sprawdzają, autor porzuca owy nurt pesymistyczny, aby zamiast tego głosić idee franciszkańskie, życia w zgodzie z naturą, korzystania i czerpania szczęścia z rzeczy stworzonych przez Boga.

Szeriff Walker

Zrobiłem te wszystkie punkty razem, bo nie widziałem sensu rozmieniania się na drobne i mącenie w głowach. Have fun:) Good job Wiki Smile

PS. Chciałbym zaznaczyć jeszcze, że większość informacji na temat interpretacji jest z neta, jako, że w notatkach jakie prowadziłem na lekcji nie wiele było, a to co jest zawarte w tych interpretacjach jest o wiele lepsze niż moja własna interpretacja. W tej interpretacji było licznych trudnych słów i składni, przerobiłem je na takie aby były łatwe do zapamiętania i zrozumienia:)

grzywa

1.REALIZM JAKO KONWENCJA LITERACKA
Podstawowym przekonaniem literatury pozytywizmu była potrzeba odtwarzania w obrazie śwaiata przedstawionego takich wyglądów rzeczy ludzi i zjawisk jakie są dostępne każdemu człowiekowi dzięki zmysłowej obserwacjii otaczjacego go świata.
W ten sposób literatura epoki pozytywizmu nawiązywała do klasycznego wzorca realizmu tzn zasady mimesis.
(mimesis-naśladownictwo.jest to kategoria estetyczna wywodząca się z filozofii Arystotelesa, zakładająca nasladowanie natury w dziele sztuki bądx utworze literackim. Nie oznacza jednak wiernego kopiowania rzeczywistości dopuszcza stosowanie deformacjii lub idealizacjii, przedstawianie tego co prawdopodobne:
1)twórca naśladując przyrodę może ją przedstawić nie tylko taką jaką jest ale tez brzydsza lub piękniejszą
2)zadaniem twórcy jest przedstawiac nie to co zaszło faktycznie ale to co jest możliwe na mocy prawdopodobieństwa.

CECHY REALIZMU:
1)odtwarzanie wyglądu rzeczywistości i przekazywanie takiego obrazu świata,który jest najbliższy jego wyglądowi obiektywnemu co umożliwi czytelnikowi porównanie świata przedstawionego w dziele z tym który go otacza
2)artysta musi dysponować pogłębioną wiedzą by mógł w zrozumiały sposób przedstawić ją czytelnikowi
3)opisywanie zjawisk ważnych i tyopwych
4)przywiązanie wagi do racjonalnego objaśnienia rzeczywistości. Zasada ta wiązała się z nakazem konstruowania fabuły jako logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego, pokazując czytelnikowi, że losem jednostek rządzą dające sie przewidziec prawidłowości.
5)Posługiwanie się zazwyczaj narracją w 3os jako formą wypowiedzi obiektywizującej. Klasyczny narrator prozy realistycznej to wszechobecny o nieograniczonej wiedzy stwórca która ma pomóc czytelnikowi w zrozumieniu otaczającej go rzeczywistości.

grzywa

kolejne dwa punkty wstawię dziś wieczorem Smile

bartek

Zasysajcie to:D

Twórczośc Kaizmierza Wierzynskiego

Kazimierz Wierzynski urodził się w Drohobyczu ,wstąpił do jednej z polskich zbrojnych organizacji niepodległościowych - Drużyn Strzeleckich. Przez rok studiował na tamtejszym Wydziale Filozoficznym polonistykę, romanistykę i filozofię, a przez rok następny - na uniwersytecie w Wiedniu - slawistykę, filozofię i germanistykę.. Debiutował w jednodniówce wierszem patriotycznym (Hej, kiedyż, kiedyż!...). Pierwsze przekłady drukował w "Echu Literacko-Artystycznym". W Warszawie zetknął się ze Staffem, potem poznał i zaprzyjaźnił się z Tuwimem, Lechoniem i Iwaszkiewiczem, z którymi stworzył grupę Skafander. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się do Lwowa wraz z redakcją "Gazety Polskiej"; planowano wydawać ją nadal, a gdy okazało się to niemożliwe, Wierzyńscy przekroczyli granicę rumuńską (17 września). Przebywali we Francji, Portugalii, Brazylii, a od 1941 zamieszkali w Stanach Zjednoczonych. Zmarł 13 lutego 1969 r. w Londynie. W 1978 jego prochy zostały sprowadzone do kraju i pochowane na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Twórczość (pierwsze wydania):
I. Poezja
Wiosna i wino. Warszawa: Tow. Wydawnicze, 1919
Wróble na dachu. Warszawa: Ignis, 1921
Wielka Niedźwiedzica. Warszawa: Ignis, 1923
Pamiętnik miłości. [Warszawa:] Ignis, 1925
Laur olimpijski. Warszawa: J. Mortkowicz, 1927
Pieśni fanatyczne. Warszawa: J. Mortkowicz, 1929
Rozmowa z puszczą. Warszawa: J. Mortkowicz, 1929
Gorzki urodzaj. Warszawa: J. Mortkowicz, 1933
Wolność tragiczna. Warszawa: Książnica-Atlas, 1936
Kurhany. Warszawa: J. Mortkowicz, 1938
Barbakan warszawski. Nicea: Oficyna S. Tyszkiewicza, 1940
Ziemia-Wilczyca. Londyn: M. I. Kolin, 1941
Róża wiatrów. Nowy Jork: Rój in Exile, 1942
Ballada o Churchillu. Nowy Jork: Roy, 1944
Podzwonne za kaprala Szczapę. Nowy Jork: Tygodnik Polski, 1945
Krzyże i miecze. Londyn: Stow. Pisarzy Polskich, 1946
Korzec maku. Londyn: Veritas, 1951
Siedem podków. Nowy Jork: Roy, 1954
Tkanka ziemi. Paryż: Instytut Literacki, 1960
Kufer na plecach. Paryż: Instytut Literacki, 1964
Czarny polonez. Paryż: Instytut Literacki, 1968
Sen mara. Paryż: Instytut Literacki, 1969
Dwa pierwsze tomy poetyckie Wierzyńskiego Wiosna i wino oraz Wróble na dach mówią o pięknie świata o jego bogactwie ,wiersze te ukazują zachwyt nad samą niezwykłością istnienia.W jego wierszach dominuje Witalizm ,manifestujący się przekonaniem o nieograniczonych siłach człowieka .Autor w swoich wierszach posługuje się słownictwem codziennym i kolokwialnym ,imitującym iliczne rozmowy .Tematyka tych wierszy jest pospolita ,wyraża nieustannym zachwytem nad codziennoscią.
Wczesnej twórczości Wierzyńskiego często Towarzyszy erotyka,miłość w liryce wiosna i Wino tematyka jest radosna .Jednak w dalszych twórczościach Wierzyńskiego to się zmienia. W kolejnych tomach (wroble na dachu)trudno już znalec nastrój radości i zachwytu nad życiem.Poeta wtedy rozważa dramatyzm istnienia człowieka.Wiersze z tomów wielka niedzwiedzica ,rozmowa z puszcza, piesni fanatyczne, gorzki urodzaj ,przynoszą bolesną refleksje nad życiem.

Twórczość Jana Lechonia

Urodził się 13 czerwca 1899 w Warszawie, zmarł 8 czerwca 1956 w Nowym Jorku.Pierwsze utwory opublikował już jako 14-latek.Po ukończeniu gimnazjum, studiował polonistyke. Współtworzył kabaret literacko-artystyczny Pikador (1918) oraz był jednym z założycieli i twórców grupy poetyckiej Skafander. W latach 1917-1920 Lechoń uprawiał wierszowaną satyrę polityczną - w utworach zebranych w tomie "Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne" wyśmiewał sfery polityczne kreowanego w 1917 przez Niemców marionetkowego "Królestwa Polskiego", a także stosunki panujące już w wolnej Polsce. Utwory te były swego czasu bardzo popularne, jednak, jako mocno powiązane z realiami, szybko straciły czytelność. Sławę przyniósł mu wydany w 1920 tom Karmazynowy poemat - udana próba zmierzenia się z wzorcami wielkiej literatury narodowej, nawiązująca swoją poetyką do Mickiewicza (wiersz Mochnacki) i Słowackiego (Duch na seansie), a za temat mająca Polskę i jej sytuację w obliczu odzyskanej niepodległości. Pada tam słynne "A wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę, zobaczę" (Herostrates), nawołujące do wyzwolenia literatury z tematyki narodowej. W wielu jednak utworach pojawiają się postaci z polskiej mitologii narodowej - Mochnacki czy Zagłoba, widoczna jest także fascynacja narodową tradycją. Karmazynowy poemat, będąc rozrachunkiem z polską mitologią, próbuje kreować (zwłaszcza w wierszach Mochnacki I Piłsudski) nowy mit. Kolejnym z tomów Lechonia było Srebrne i czarne, wydane w 1924. Przyniósł on fascynację śmiercią i grzechem (tytuł stanowił aluzję do srebrno-czarnych ozdób pogrzebowych) i pozostaje do dziś jedną z najbardziej pesymistycznych książek poetyckich w polskiej literaturze.Zmarł w roku 1956.

Lechon W swojej poezji był silnie związany z tradycją kultury i literatury polskiej,z drugiej zas pragnie,odejść od przeszłości,kotra nie pozwala budowac przyszłości.Manifestem tej postawy jest Tom poezji „karmazynowy poemat”Pozostałem poematy ,pełne fascynacji oraz dystansu wobec przeszłości,nawiązują do osob i zdarzen trwale wpisanych w dzieje kultury polskiej.

Twórzczosc Kasprowicza

Urodził się w ubogiej chłopskiej rodzinie, mimo to pochodzenie nie przeszkodziło mu w realizowaniu szczytnych ambicji. Zdał maturę, ukończył studia, objął też katedrę na Uniwersytecie Lwowskim.
Życie osobiste poety nie układało się zbyt pomyślnie; pierwsza żona Jadwiga Gąsowska porzuciła go dla Stanisława Przybyszewskiego, szczęście udało mu się odnaleźć u boku Marii Bunin, z którą zamieszkał w domu na Harendzie.
Twórczość Kasprowicza można podzielid na trzy etapy.Pierwszy obejmuje „sonet z chałupy” poswiecony obrazom chlpskiego zycia, Są to naturalistyczne opisy biedy, dotykającej polskie społeczeństwo, wyrażona jest w nich także nadzieja na poprawę sytuacji i warunków życia ludzi. W sonetach zawarte są też wątki autobiograficzne, oraz głęboko podkreślona myśl pozytywistyczna - troska o sytuację ludzi ubogich.
Drugi etap jest okrelsany mianem modernistycznego i młodopolskiego. W utworach z tego okresu widoczne są istotne zmiany oraz postęp twórczy. Poeta czerpie inspiracje z nowych nurtów, m.in. symbolizmu i ekspresjonizmu. Przykładem takiego utworu u Kasprowicza jest hymn "Dies irae", który opisuje sąd ostateczny. Świat opanowuje całkowita zagłada, nie ma już szans na ratunek dla ludzi, a Bóg zostaje ukazany jako nieprzejednany i bezlitosny władca. Podmiot liryczny stanowczo buntuje się przeciwko takiej postawie stwórcy, twierdząc, że to właśnie on uczynił człowieka słabym i nieodpornym na zło i pokusy świata. Kolejnym, trzecim etapem życia twórczego poety jest okres franciszkański. Poezje z tego okresu charakteryzuje przejrzystość przekazu, brak wyszukanych środków artystycznych oraz wprowadzenie elementów filozofii św. Franciszka - m.in. umiłowanie przyrody. Kasprowicz zafascynowany był górskim krajobrazem, który otaczał go na codzień, oraz spokojnym życiem w domu na Harendzie, którym poświęcił wiersze: "Witajcie kochane góry" i "Nie ma tu nic szczególnego". Poeta poświęcił też wiersze żonie: "Umiłowanie Ty moje", w którym wyraża wdzięczność i miłość dla niej, przejawiającą się w zwykłym codziennym życiu. Najważniejszym elementem tego etapu twórczego było pogodzenie się Kasprowicza z Bogiem, opisane w utworze "Przestałem się wadzić z Bogiem".

Biografii nie musicie się uczyc,wrzuciłem to tak żeby się zorientowac w temacie.

Materiały brałem ze stron internetowych oraz książek (raczej sprawdzone)

Pozdro lamuchy (word próbuje usilnie przerobic na maluchy Very Happy

)

grzywa

dzieje Rodiona Raskolnikowa.
Roskolnikow Rodion był młodym studentem, chorym na epiplepsję. Żył w ubóstwie i samotności, doskwierała mu bieda. Zamieszkiwał nędzną izbę w petersburskiej kamienicy. Bieda spowodowała,że dość poważnie zadłużył się u starej lichwairki. Był człowiekiem bardzo zdolnym i inteligentntym a przede wszystkim ambitnym jednak z powodu braku środków finansowych musiał przerwać studia, które wcześniej podjął. Roskolnikow bardzo cierpiał z powodu biedy i życia,które musi z tego powodu wieść ponieważ czuje, że jego przeznaczenie wygląda zupełnie inaczej. Czuje się powołany do życia w bogatszej dzielnicy wśród inteligentniejszych ludzi. Uważa i głosi tezę że jako jednostka wybitna i wielka nie ma żadnych ograniczeń i może robić wszystko jeżeli to miałoby zapewnić mu dobrobyt czy pomóc zdobyć środki dożycia. Spotkanie z Marmieładowem oraz refleksja nad upodleniem ojca Soni uświadamia mu niesprawiedliwość świata i budzi poczucie solidarności ze skrzywdzonymi i upadłymi. Jego zagubienie pogłębiają listy od matki

grzywa

niedokończoneee.

grzywa

napisze w pt obieeeecuje

grzywa

dzieje Rodiona Raskolnikowa.
Roskolnikow Rodion był młodym studentem, chorym na epiplepsję. Żył w ubóstwie i samotności, doskwierała mu bieda. Zamieszkiwał nędzną izbę w petersburskiej kamienicy. Bieda spowodowała,że dość poważnie zadłużył się u starej lichwairki. Był człowiekiem bardzo zdolnym i inteligentntym a przede wszystkim ambitnym jednak z powodu braku środków finansowych musiał przerwać studia, które wcześniej podjął. Roskolnikow bardzo cierpiał z powodu biedy i życia,które musi z tego powodu wieść ponieważ czuje, że jego przeznaczenie wygląda zupełnie inaczej. Czuje się powołany do życia w bogatszej dzielnicy wśród inteligentniejszych ludzi. Uważa i głosi tezę że jako jednostka wybitna i wielka nie ma żadnych ograniczeń i może robić wszystko jeżeli to miałoby zapewnić mu dobrobyt czy pomóc zdobyć środki dożycia. Spotkanie z Marmieładowem oraz refleksja nad upodleniem ojca Soni uświadamia mu niesprawiedliwość świata i budzi poczucie solidarności ze skrzywdzonymi i upadłymi. Jego zagubienie pogłębiają listy od matki, z których dowiaduje się o ciężkiej sytuacjii materialnej swoich bliskich. W efekcie Roskolnikow podejmuje rozpaczliwą decyzję zamordowania starej lichwiarki i zdobycia w ten sposób pieniędzy, które umożliwią godne życie jemu oraz jego rodzinie. Raskolnikow udaje się do mieszkania starej lichwiarki gdzie morduje ją siekierą, kradnie złote zastawy i sakiewkę z pieniędzmi. Zaskoczony przez jej siostrę Lizawetę, zabiją również niebezpiecznego świadka i w popłochu ucieka. Zbrodnia zostaje wykryta prawie natychmiast. Przeżyty wstrząs pogłębia nerwową przypadłość Raskolnikowa. Rodion chowa zrabowane kosztowności. Następnie doznaje ataku choroby, któa przez 4 kolejne dni trzyma go w gorączce. Podczas choroby opiekuje sie nim przyjaciel Razumichin. O morderstwo starej lichwiarkizostaje oskarżony malarz pokojowy- Mikołaj. Dalsze zachowanie Raskolnikowa jest bardzo nieostrożne chetnie wszczyna on rozmowy o morderstwie, błąka się po mieście odwiedzając mieszkanie lichwiarki. Pewnego dnia Rodnion poznaje Sonię. Tego samego dnia w jego izdebce pojawiają się przybyłe do Petersburga matka i Dunia-siostra Rakolnikowa. Obie kobiety są przerażone stanem psychicznym Rodiona. Raskolnikowa zaczyna odwiedzać Sonia. W końcu przychodzi pora na rozmowę z oficerem śledczym -Porfirym Pietrowiczem. Roskolnikow w rozmowie ze śledczym nieostrożnie wykłada swoją teorię o niepodleganiu wybitnych jednostek ograniczeniom moralnym i społecznym. Tym samym kieryje na siebie podejrzenia śledczego. Przy bliższym poznaniu /Soni uświadamia sobie jej niezwykłą szlachetność. W końcu wyznaje jej swoją winę. Spotyka się ze współczuciem i litościa ze strony dziewczyny. Rozmowa z Porfirym, po której zdaje sobie sprawę, że śledczy jest przekonany o jego winie wywiera wpływ na dalsze postępowanie Rodiona. Przyznaje się do winy i zostaje skazany na 8letnia katorge syberyjską. Skazańcowi w odbywaniu kary towarzyszy Sonia. Raskolnikowa przeżywa głęboką duchową przemianę. Powraca do porzuconej wiary, jego przemiana jest w dużej mierze zasługa Sonie.

grzywa

RALIZM I NATURALIZM w "Pani Bovary"
"Pani Bovary" G. Faluberta jest powieścią realistyczną. Fabuła w powieści jest dość prosta,nieskomplikowana. Przedstawia wydarzenia, które mogłyby mieć miejsce w prawdziwym życiu. Wydarzenia rozgrywają se na tle prawdziwych krain geograficznych, osadzona jest w realiach XX wieku.Świat przedstawiony tej powieścijest zgodny z naszym postrzeganiem realiów powieści. Narrator jest 3osobowy,wszechwiedzący. Przedstawia czytelnikowi wszystki wydarzenia w sposób obiektywny. W powieści wystepuje równiez prąd literacki zwany naturalizmem. Należy podkreślić,że jednym z głownych twórców tego prądu jest własnie Gustaw Flaybert. Prąd ten wskazuje na istotne znaczenie czynników biologicznych i środowiskowych dla rozwoje człowieka.

Szeriff Walker

Ekhem coś tutaj poplątało się widzę, Grzywa przedstaw się. Te punkty która zrobiłaś przekładają się na punkty innych osób, punkty 1,4, 24. 4 należy do Justyny, 1 do Agnieszki. Hmm dziwne.

grzywa

no ja jestem właśnie Agnieszka;P dostałam kartke na której miałam napisane punkty 1,4 i 25.więc takie zrobiłam...